Wandelen met Alexander van der Pijl
Wandel mee met Désirée: Wandelingen met Impact
In deze interviewserie neemt journalist Désirée je mee op pad met een impactmaker uit de regio. Niet in een vergaderzaal of achter een bureau, maar wandelend door een plek die voor hen een bijzondere betekenis heeft. Een plek vol herinneringen, inspiratie en verhalen. Tijdens deze wandelingen ontdekken we niet alleen de persoonlijke drijfveren van deze ondernemers, leiders en vernieuwers, maar ook hoe zij onze regio op hun eigen manier vormgeven. Wat drijft hen? Welke uitdagingen overwinnen ze? En welke voetsporen willen ze achterlaten?
Voor deze editie wandelt Désirée met Alexander van der Pijl, uitvaartondernemer. Door zijn ogen maken we kennis met een plek in de regio die voor hem een bijzondere betekenis heeft. Welke verhalen schuilen achter dit gebied? Stap met ons mee in het verhaal achter de impact. Tekst: Désirée van Ommen. Foto’s: Robert Joore.
Het idee
Het verhaal van Geestmerloo begint in 2011, toen Alexander benaderd werd door een man met een bijzonder plan. Hij zocht een uitvaartondernemer die wilde meewerken aan de eerste natuurbegraafplaats in Noord-Holland. “Het concept stond nog in de kinderschoenen. De gemeente wees 24 hectare aan. De helft bestemd voor recreatie, met ook een natuurspeelplaats. En een speciaal deel voor ouders die een kindje hebben verloren. Zij mogen er een boom planten. Het raakte me.”
Het pad ernaartoe was allesbehalve vlak. “Er kwamen bezwaren, rechtszaken van omwonenden. En ineens stond ik er ook privé alleen voor. Soms dacht ik echt: hoe ga ik dit doen?” zegt hij, terwijl we even stil blijven staan bij een fraaie waterpartij. “In 2018 was de vergunning er. Dat voelde als een tweede kans. Ik ontmoette twee compagnons en samen zijn we ervoor gegaan.”
Meer dan begraafplaats
Tussen het gezang van de vogels wandelt Alexander naar het gebouw waar de ceremonieruimte is, een houten kapschuur met grote ramen en een aangrenzend terras. Met in de ruimte mooie behaaglijke banken in een bijzondere opstelling. Met plaats voor de overledene in het midden in een natuurlijke ambiance.
“Een uitvaart hier is heel anders: niet zo traditioneel. Puur beleving, warmte, natuur en rust. En alles is duurzaam en afbreekbaar; kisten, manden, doeken en ook de consumpties zijn duurzaam. Zelfs de houten gedenkschijven op de graven vergaan langzaam.”
Hij neemt ons mee naar een naastgelegen gebouw, met een heuse tentoonstelling; een verscheidenheid van kisten van verschillende materialen.
“Het is tegenwoordig meer persoonlijk. Laatst had ik een uitvaart met een ijscokar in plaats van cake. Of een ‘plasketting’ op de kist van een overleden juf. En op die kist zijn teksten geschreven door leerlingen. ‘Nooit meer strafwerk.’ Kleine dingen maken het verschil. Het is mijn drijfveer om iets bijzonders neer te zetten. En ik kan er mijn creativiteit in kwijt: iets bedenken dat nabestaanden nog lang bijblijft.”
“LEVENSERVARING KUN JE NIET KOPEN, MAAR WEL DOORGEVEN”
Echt luisteren
Betrokkenheid en echtheid zijn kernwaarden voor hem. “Groot worden is geen doel op zich,” benadrukt Alexander, die inmiddels acht uitvaartondernemingen heeft, waaronder Dunweg in Hoofddorp. “We willen het persoonlijk houden. Als iemand belt, dan krijg hij ook echt iemand aan de lijn. Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar dat is het niet meer. In deze tijd is het juist waardevol als mensen voelen dat er echt naar ze geluisterd wordt.”
Hij kijkt even om zich heen en begroet vriendelijk een wandelaar. “Veel mensen gaan wandelen als ze iemand hebben verloren,” zegt hij. “De natuur helpt dan. Wandelen vertraagt en brengt rust. Je voelt dat alles onderdeel is van een groter geheel.” Zelf woont hij ook midden in het groen. “Even wandelen doet wonderen. In de maatschappij gaat alles snel. De natuur heeft haar eigen tempo.”
Het gesprek krijgt een andere toon zodra we verder lopen. Terwijl hij wijst naar een natuurgraf zegt hij: “Bloemen mogen hier alleen direct na de uitvaart worden neergelegd. Daarna niet meer. Zo blijft het terrein echt natuurlijk.”
Even later: “Toen het me zakelijk tegenzat, stond niemand te trappelen om mee te doen. Maar ik bleef geloven. Inmiddels werken hier 22 mensen, allemaal met hart voor wat we doen. Deze plek ademt zingeving. Mensen vinden hier troost en heling. Sommigen komen gewoon voor een wandeling of een kop koffie drinken.”
Hij glimlacht bij de herinnering aan de beginjaren. “Het was vallen en opstaan. Maar elke tegenslag bracht me ook iets. Meer veerkracht, meer vertrouwen. Dat probeer ik ook door te geven. Uiteindelijk draait het leven om verbinding en betekenis.”
Leven in balans
Over hoe hij zelf in balans blijft, is Alexander nuchter. “Je moet betrokken zijn, maar niet in het verdriet van een ander kruipen. Ik wil niet dat mensen mij een week na een uitvaart nog missen. Het gaat om hun rouw. Niet om mij.”
Hij sport sinds een paar jaar fanatiek. “Personal training. Even uit mijn hoofd. Ik geniet van het leven: ik ga graag uit eten, met vrienden de kroeg in of een rondje wandelen. Juist die tegenhanger heb ik nodig.”
Zijn eigen afscheid
Voluit vertelt hij over Geestmerloo en staat dan stil bij de plek waar Dieuwertje Blok is begraven. Hoe hij zijn eigen afscheid voor zich ziet? Alexander denkt even na. ”Klein, intiem. Met mensen die echt dicht bij me staan. Misschien een gezellige borrel. Uiteindelijk gaat het om wat bij je past. Je ziet soms bekende mensen van wie de uitvaart groots is opgezet. En hun naasten staan daar dan tussen vreemden. Dat zou niets voor mij zijn. Ik vind het vooral belangrijk dat mijn nabestaanden zich er goed bij voelen.” Even later voegt hij eraan toe: “Overigens wil ik hier zelf niet begraven worden. Als er ooit een natuurbegraafplaats in de Haarlemmermeer komt, dan zoek ik daar het eerste plekje uit! Daar ben ik thuis.”
Wat blijft
We lopen verder over het grindpad. Op de vraag wat hij hoopt dat mensen later over hem zeggen, hoeft hij niet lang na te denken. “Dat ik anderen verder heb geholpen in hun leven, in hun ontwikkeling. Dat ik mijn ervaring heb kunnen delen. Levenservaring kun je niet kopen of leren uit een boek. Je kunt het alleen doorgeven.” Hij kijkt naar de lucht. “Soms denk ik: we zijn hier allemaal maar tijdelijk. Dat is niet erg. Zolang je onderweg iets bijdraagt, iets nalaat waar anderen iets aan hebben, is het goed.”
We hebben ons rondje over Geestmerloo erop zitten. Alexander kijkt zwijgend om zich heen. “Tien jaar lang heb ik naar de tekeningen van dit plan gekeken,” zegt hij. “Er waren momenten dat ik dacht: het lukt nooit. En toch… het is gelukt. En meer dan dat. Wat hier is ontstaan, is mooier dan ik ooit had durven dromen.”
Hij glimlacht, zichtbaar trots. “Ik zie het als een nieuw begin. Voor mij, en voor iedereen die hier zijn plek vindt. De natuur laat zien dat alles vergankelijk is, maar ook dat alles steeds weer opnieuw begint.”
Wandelen met Alexander van der Pijl
Wandel mee met Désirée: Wandelingen met Impact
In deze interviewserie neemt journalist Désirée je mee op pad met een impactmaker uit de regio. Niet in een vergaderzaal of achter een bureau, maar wandelend door een plek die voor hen een bijzondere betekenis heeft. Een plek vol herinneringen, inspiratie en verhalen. Tijdens deze wandelingen ontdekken we niet alleen de persoonlijke drijfveren van deze ondernemers, leiders en vernieuwers, maar ook hoe zij onze regio op hun eigen manier vormgeven. Wat drijft hen? Welke uitdagingen overwinnen ze? En welke voetsporen willen ze achterlaten?
Voor deze editie wandelt Désirée met Alexander van der Pijl, uitvaartondernemer. Door zijn ogen maken we kennis met een plek in de regio die voor hem een bijzondere betekenis heeft. Welke verhalen schuilen achter dit gebied? Stap met ons mee in het verhaal achter de impact. Tekst: Désirée van Ommen. Foto’s: Robert Joore.
Het idee
Het verhaal van Geestmerloo begint in 2011, toen Alexander benaderd werd door een man met een bijzonder plan. Hij zocht een uitvaartondernemer die wilde meewerken aan de eerste natuurbegraafplaats in Noord-Holland. “Het concept stond nog in de kinderschoenen. De gemeente wees 24 hectare aan. De helft bestemd voor recreatie, met ook een natuurspeelplaats. En een speciaal deel voor ouders die een kindje hebben verloren. Zij mogen er een boom planten. Het raakte me.”
Het pad ernaartoe was allesbehalve vlak. “Er kwamen bezwaren, rechtszaken van omwonenden. En ineens stond ik er ook privé alleen voor. Soms dacht ik echt: hoe ga ik dit doen?” zegt hij, terwijl we even stil blijven staan bij een fraaie waterpartij. “In 2018 was de vergunning er. Dat voelde als een tweede kans. Ik ontmoette twee compagnons en samen zijn we ervoor gegaan.”
Meer dan begraafplaats
Tussen het gezang van de vogels wandelt Alexander naar het gebouw waar de ceremonieruimte is, een houten kapschuur met grote ramen en een aangrenzend terras. Met in de ruimte mooie behaaglijke banken in een bijzondere opstelling. Met plaats voor de overledene in het midden in een natuurlijke ambiance.
“Een uitvaart hier is heel anders: niet zo traditioneel. Puur beleving, warmte, natuur en rust. En alles is duurzaam en afbreekbaar; kisten, manden, doeken en ook de consumpties zijn duurzaam. Zelfs de houten gedenkschijven op de graven vergaan langzaam.”
Hij neemt ons mee naar een naastgelegen gebouw, met een heuse tentoonstelling; een verscheidenheid van kisten van verschillende materialen.
“Het is tegenwoordig meer persoonlijk. Laatst had ik een uitvaart met een ijscokar in plaats van cake. Of een ‘plasketting’ op de kist van een overleden juf. En op die kist zijn teksten geschreven door leerlingen. ‘Nooit meer strafwerk.’ Kleine dingen maken het verschil. Het is mijn drijfveer om iets bijzonders neer te zetten. En ik kan er mijn creativiteit in kwijt: iets bedenken dat nabestaanden nog lang bijblijft.”
Echt luisteren
Betrokkenheid en echtheid zijn kernwaarden voor hem. “Groot worden is geen doel op zich,” benadrukt Alexander, die inmiddels acht uitvaartondernemingen heeft, waaronder Dunweg in Hoofddorp. “We willen het persoonlijk houden. Als iemand belt, dan krijg hij ook echt iemand aan de lijn. Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar dat is het niet meer. In deze tijd is het juist waardevol als mensen voelen dat er echt naar ze geluisterd wordt.”
Hij kijkt even om zich heen en begroet vriendelijk een wandelaar. “Veel mensen gaan wandelen als ze iemand hebben verloren,” zegt hij. “De natuur helpt dan. Wandelen vertraagt en brengt rust. Je voelt dat alles onderdeel is van een groter geheel.” Zelf woont hij ook midden in het groen. “Even wandelen doet wonderen. In de maatschappij gaat alles snel. De natuur heeft haar eigen tempo.”
“LEVENSERVARING KUN JE NIET KOPEN, MAAR WEL DOORGEVEN”
Het gesprek krijgt een andere toon zodra we verder lopen. Terwijl hij wijst naar een natuurgraf zegt hij: “Bloemen mogen hier alleen direct na de uitvaart worden neergelegd. Daarna niet meer. Zo blijft het terrein echt natuurlijk.”
Even later: “Toen het me zakelijk tegenzat, stond niemand te trappelen om mee te doen. Maar ik bleef geloven. Inmiddels werken hier 22 mensen, allemaal met hart voor wat we doen. Deze plek ademt zingeving. Mensen vinden hier troost en heling. Sommigen komen gewoon voor een wandeling of een kop koffie drinken.”
Hij glimlacht bij de herinnering aan de beginjaren. “Het was vallen en opstaan. Maar elke tegenslag bracht me ook iets. Meer veerkracht, meer vertrouwen. Dat probeer ik ook door te geven. Uiteindelijk draait het leven om verbinding en betekenis.”
Leven in balans
Over hoe hij zelf in balans blijft, is Alexander nuchter. “Je moet betrokken zijn, maar niet in het verdriet van een ander kruipen. Ik wil niet dat mensen mij een week na een uitvaart nog missen. Het gaat om hun rouw. Niet om mij.”
Hij sport sinds een paar jaar fanatiek. “Personal training. Even uit mijn hoofd. Ik geniet van het leven: ik ga graag uit eten, met vrienden de kroeg in of een rondje wandelen. Juist die tegenhanger heb ik nodig.”
Zijn eigen afscheid
Voluit vertelt hij over Geestmerloo en staat dan stil bij de plek waar Dieuwertje Blok is begraven. Hoe hij zijn eigen afscheid voor zich ziet? Alexander denkt even na. ”Klein, intiem. Met mensen die echt dicht bij me staan. Misschien een gezellige borrel. Uiteindelijk gaat het om wat bij je past. Je ziet soms bekende mensen van wie de uitvaart groots is opgezet. En hun naasten staan daar dan tussen vreemden. Dat zou niets voor mij zijn. Ik vind het vooral belangrijk dat mijn nabestaanden zich er goed bij voelen.” Even later voegt hij eraan toe: “Overigens wil ik hier zelf niet begraven worden. Als er ooit een natuurbegraafplaats in de Haarlemmermeer komt, dan zoek ik daar het eerste plekje uit! Daar ben ik thuis.”
Wat blijft
We lopen verder over het grindpad. Op de vraag wat hij hoopt dat mensen later over hem zeggen, hoeft hij niet lang na te denken. “Dat ik anderen verder heb geholpen in hun leven, in hun ontwikkeling. Dat ik mijn ervaring heb kunnen delen. Levenservaring kun je niet kopen of leren uit een boek. Je kunt het alleen doorgeven.” Hij kijkt naar de lucht. “Soms denk ik: we zijn hier allemaal maar tijdelijk. Dat is niet erg. Zolang je onderweg iets bijdraagt, iets nalaat waar anderen iets aan hebben, is het goed.”
We hebben ons rondje over Geestmerloo erop zitten. Alexander kijkt zwijgend om zich heen. “Tien jaar lang heb ik naar de tekeningen van dit plan gekeken,” zegt hij. “Er waren momenten dat ik dacht: het lukt nooit. En toch… het is gelukt. En meer dan dat. Wat hier is ontstaan, is mooier dan ik ooit had durven dromen.”
Hij glimlacht, zichtbaar trots. “Ik zie het als een nieuw begin. Voor mij, en voor iedereen die hier zijn plek vindt. De natuur laat zien dat alles vergankelijk is, maar ook dat alles steeds weer opnieuw begint.”
